اشعار

ای که هستی از رگِ گردن به ما نزدیک‌تر            بی‌تو باشـد بر دلـم دامِ خـطا نزدیک‌تر

من کی‌ام؟ یک بنده‌ای که روسیاه و بی‌وفاست            عبد تو با توست بر عهد و‌ وفا نزدیک‌تر

مهـربانی؛ مهـربان‌تر از تـمامِ کـائـنات            مهـربانی کن دوباره بر گـدا نزدیک‌تر

دورم از محراب و منبر،از دعا و از سحر            کی رسد چشمانِ زارم بر بُکا نزدیک‌تر

تو خدایی، خالـقی و قـادرِ مطلـق تویی            بین سجده می‌شوم بر توبه‌ها نزدیک‌تر

زخم‌ ها دارم مرا هم التـیـامی لطف کن            چون که با اسمِ تو‌هستم برشفا نزدیک‌تر

گر که می‌خواهی ببّرم از گناه و معصیت            بر تو هستم از سوی کـرببلا نزدیک‌تر

توشه‌ای هر‌چند از جرم‌ و‌ گناه آورده‌ام            بـاز بـر درگـاه عــفـو تـو پـنـاه آورده‌ام

عمر‌ من رفت و به‌جز حسرت ندارم کوله‌بار            دسـت‌خـالی‌ آمـدم پـیـش‌ تـو؛ آه آورده‌ام

یوسف خود را نشد بیرون کشم از چاه‌نفس            امشب اما خویش را تا پای‌ چاه آورده‌ام

عاقبت از چشم عاصی، قطره‌اشکی هم چکید            آخرش این چشمِ سرکش را به راه آورده‌ام

تا تو پای نامۀ ‌من مُهرِ "بخـشیدم"‌ زنی            مِـهـرِ شـاه بـی‌کـفـن را زاد‌ِ راه آورده‌ام

ای خدای مهربان، جان حسین و خون او            روسفـیدم کن که من رویی‌سیاه آورده‌ام

شرمسارم باز پای روضه‌خوانیِ حسین            نـام زیـنـب را کـنــار قـتـلـگـاه آورده‌ام

ای ملائک! بار‌دیگر روی در هامون کنید            عـمۀ سادات آمد، شمر را بیـرون کـنید

هر بار دلـم خـسـته شد از بارِ گـناهی            شرمنده و بی‌تـاب کـشـیدم دو سه آهی

با اشک نشـسـتم دمِ «ألعـفـو» گـرفـتم            در بــازدمـم دیـده نـشــد ذرّه گـنـاهـی

یک‌بـار نـشـد راه بـبـنـدی و بـگـویـی            برگرد برو! عاصی و گم کردۀ راهی

بخشیدی و گفتم چه کنم؟! چارۀ من چیست؟!            از نـور دلـم کـم شده و مانـده سـیـاهی

این نفْس؛ مرا یکسره از راه به در کرد            از راه به در کرده و انداخت به چاهی

خوردم به درِ بـسـته! رسـیـدم به امـیدِ            یک گوشۀ چشمی! نظری! نیم نگاهی

از «أسئـلکَ» پُر شده این کاسۀ خالی            دسـتـی برسـان! ای کرمت لایـتـنـاهی

نزدیک‌تـری از رگِ گـردن به منِ بـد            پس خوبترین، خوبترین پشت و پناهی

ایـن سـلـسـلـۀ کـوهِ خـطـاهـای پـیـاپـی            در سجده شد از لطفِ تو تبدیل به کاهی

ابلـیس به عشق من و تو کرد حسادت            می‌گفت هراسان؛ چه گدایی و چه شاهی

از دور و برم دور شد آنگاه که گـفتم:            یـا راحـم و یـا سـاتـر و یا ربِّ إلـهـی!

به تـوبـه می‌کـند این افـتخـار وا دارم            گـنـاه کـارم و حُـبُّ الحـسـین را دارم

مرا به حُرّ و زُهیر و بُریر حاجت نیست            که اتـصال به گـل های مصطـفا دارم

اگر به تـوشه، ثـوابِ عـمل ندارم من            ولی بـه سـیـنـه تَـولّای مـرتـضا دارم

اگـر دلـم، حَـرمُ الله است، یـعـنـی که            میان سیـنه، ضریحی ز کـربـلا دارم

دلم…دلم…دلم از قتلگاه کمتر نیست            به یـا بُـنَـیَّ قـسـم، صـوت آشـنـا دارم

ز نـالـۀ قَــتَــلـوکَ دلـم تـهـی نـشــود            و ضَـجّـۀ ذَبَـحــوکَ مِـنَ الـقَـفـا، دارم

مرا به صوتِ حزینِ سکینه بخـشیدند            که از مـصـائـبِ او وامصیـبـتـا دارم

به دستِ بـستۀ سجاد و آن دعـاهـایش            به دستِ باز، به شرمندگی، دعا دارم

من و سه سالۀ ارباب، قصه‌ای داریم            ز غُصه‌اش همۀ عمر روضه‌ها دارم

تو خالـقی که دلی قـیـمتی به من دادی            من عاشقی که ز عشقت خدا خدا دارم

گِلِ مرا مگر از تَلِّ زینـبـیه سِرشت؟            عزیز فاطـمه زینب، که این نوا دارم

هـزار نـغـمـۀ اَلـغَـوث از لـبـم ریـزد            دَمـی ‌که ذکـرِ عـلـمـدارِ نـیـنــوا دارم

میانِ تشنه لـبانِ حرم، قسم به عـطش            چـقدر من به علی‌اصغـر اِشـتها دارم

قـسـم بـنـام تو یا فـاطـمـه اَغـیـثـیـنـی            کـه حـاجـتِ فـرجِ مـهـدیِ تو را دارم

کوبـندۀ در کـیست گـنـه‌کـارتـر از من            سربسته بگـو کیست گرفـتارتر از من

با بـیم و امـیـد آمـدم امشب سر سـفـره            با این که کسی نیست سبکبارتر ازمن

الحـمد، که مهـمـان تـوأم مثل هـمـیشه            انگـار کـسی نیـست بـهـادارتـر از من

گفتم که مرا نزد خودت مشـتری‌ام کن            گفتی که تو را نیست خـریدارتر از من

گفتم که مرا نیست خطا پوش تر از تو            گفـتی به خطا کار که؟ ستّـارتر از من

گـفتم که هـماره کـرمت کرده عـطـایم            گفتی به کـرم کیست سزاوار تر از من

گفتم که طمع کرده، به جود تو منم من            گـفـتی که نـجـوئـیـد وفـا دارتر از من

گـفـتـم کـه دلـم غـیـر تـو دلـدار نـدارد            گفتی که تو دل باش، که دلدارتر از من؟

گـفـتم نکـنـد غـیـر تو از جـای بـلـنـدم            گفتی به زمین خورده چه کس یارتر از من؟

گفـتم که منـم طالـب مـرضیّ رضایت            گفتی که تَفَضّل که رضا دارتر از من

گفـتم مـدد تـوست اگـر حـیـدری‌ام من            گفتی به مُحب نیست مدد کارتر از من

گفـتم که لقای تو کجا؟ بی‌سر و پـا را!            گـفـتی بنـما خواهـشِ بسـیـارتر از من

گـفتم ز ازل چون تو گرفـتار حـسـیـنم            گفتی به حسین نیست گرفتارتر از من

با این زبان که غیبت و دشنامش عادت است            دیگر چه جای توبه و عرض ندامت است؟

یاران ز نـور وقت سحر فـیض می‌بـرند            بیچاره من که سهم دلم سیر ظلمت است

هـر دم، پـی گــنـاه بـه دامـی دگــر شـدم            عمرم به سر رسید و دلم در اسارت است

از ادعـا پُـرم، تهی از عـلـم و حـکـمـتـم            تنها ثمر به خرمن عـمرم، جهـالت است

از حرف حق گـریـزم و در بـنـد باطـلـم            غرق تعـصبـم هـمه کـارم لجـاجت است

کار دلم نـفـاق و دو رویی و کـیـنه است            کار زبـان، تمـلّـق و عرض ارادت است

روحی خسیس دارم و دستم گشاده نیست            وقت نـیاز خـلـق، دلـم بی‌سـخـاوت است

اشـک یـتـیـم، لــرزه نـیـنـداخـت بـر دلـم            این بی‌تـفـاوتی همه‌اش از قـساوت است

با این هـمـه بـدی اگـر اهـل سـحـر شـدم            حیرت مکن که دلبر من با کرامت است

شیطان! برو بسوز، که نقص از دلم برد            یـار خـدایـی‌ام که سـراپـا عـنـایـت اسـت

یا رب! ز عـطـر سیب، معـطـر نـما مـرا            ایـن بـوی آسـمـانـی اهـل شـهـادت اسـت

عـطـر حـرم بـزن بـه دلـم، یـار را بگـو            امشب تـمام نـیت من، یک زیـارت است

این من این کوه گنه این یم عفوی که تو داری           وعده دادی که ببخشی به رویم هیچ نیاری

قهر بود از من و صلح از تو بنازم کرمت را           با وجودی که نیازی به چنین بنده نداری

نه من آنم که به غیر از تو برم روی تضرّع           نه تو آنی که مرا بی‌کس و تنها بگذاری

با تـمـام بـدی‌ام از کـرمت هـست امـیـدم           که ببخـشی و مرا بـندۀ خوبت بـشـماری

من که عبدم دل خود را به امید تو سپردم           تو که معبود منی کی به جحیمم بسپاری

گر چه غرق گنهم از تو عجب نیست خدایا           که گـنـه پـاک کـنی و حـسـنـاتم بنگـاری

نفس نگذاشت رفیق تو شوم وای به حالم           تو مگر دست رفاقت ز کرم سوی من آری

چیستم من که اجل جان مرا سخت بگیرد           کیستم من که تو در خـانۀ قـبرم بفـشاری

«میثم» رو سـیـه و دامـن آلـوده خـدا را           ابر رحمت چه شود بر سر من هم تو بباری

تویی که از ازل بر روزگار من نظر داری            از احوال خرابم در نبود خود خبر داری

نمی‌گـیـرنـد دسـتان مرا حـتـی بـرادرها            اگر یک لحظه حتی از سر من دست برداری

ازین دلبستگی ها حاصلم جز زخم چیزی نیست            تو تنها مرهمی هستی که بر زخمم اثر داری

تو گفتی میشوم صدها قدم عاشق ترت گر که،            تو تنها یک قدم در راه من با عشق، برداری

ولی گم کرده راهم، بی پناهم، روسیاهم من            ببین حال فقیری را که امشب پشت در داری

اگر غـرق گناهم باز دلگرمم به آغوشت            که از خیل گناهم عفو و رحمت بیشتر داری

دل تاریک و بی‌درد مرا ای مهربان محبوب!            خوشا گر با نگاه روشن مهرت به درد آری

امیدم تا ابـد تـنهـا به اعجاز نگـاه توست            تویی که از ازل بر روزگار من نظر داری

آمـدم دیــرآمـدم امـا به هـر حـال آمـدم            دل شکسته دل پریش و بی پر و بال آمدم

آمدم جـبـران کـنم اما نمی‌دانـم چـطور            بس گـنهکارم خـدا آشـفـته احـوال آمدم

دور از تو، من شکستم زیر بار معصیت            من الف رفتم ز درگاهت ولی دال آمدم

با گره بر زلف تو وا میشود این بخت من            شب به شب در زلف تو دنبال اقبال آمدم

فرصت گفتن ندادی زود بخـشیدی مرا            هاج و واج از مهربانی ات خدا لال آمدم

روزی اشک محرم فاطمیه دست توست            یک شبِ دنبال کسب رزق یک سال آمدم

دانه ای را دام کن تا که گرفتارش شوم            در پی مهدی پی آن خط و آن خال آمدم

قتلگاهم را خدا در روضه امشب جور کن            که برای روضۀ شمشیر و گودال آمدم

بـار گـنـاه آورده‌ام، روی سـیـاه آورده‌ام            ای تو پناه عـالـمین، بر تو پنـاه آورده‌ام

بر درگهت ای مهربان‌، قلبی پر آه آورده‌ام            جانی پشیمان از گناه، بر تو اله آورده‌ام

اغـفرلنا یا ذالعـلی، یا جابـرالعـظم الکـسیر

جان شهید بی کفن، دستان من را هم بگیر

من دیده گریان آمدم، زار و پریشان آمدم            زخمی ز تیر معصیت، افتان و خیزان آمدم

آلــوده‌ام آلــوده‌ام، امـا پــشـیـمــان آمـدم            تا کوله بارم پر شود، سوی کریمان آمدم

یا ساتر و یا ذوالمنن یا غافر الذنب الکـثیر

جان شهید بی کفن، دستان من را هم بگیر

کردی عطا دیدی خطا، کردی وفا دیدی جفا            تو غافری من مذنبم، تو ساتری من بی‌حیا

ای تو به جان من طبیب، درد از من و از تو دوا            یارب نگاهی کن که من، از بند تن گردم رها

ای تو الـه‌العـالـمین، ای مهـربـانم یا مجـیر

جان شهـید بی‌کـفن دستان من را هم بگـیر

بشکسته گر بال و پرم، عمری گدای این درم            یا رب ز درگاهت مران، دل بیقرار حیدرم

در ماه میهمانی تو، مست از شراب کوثرم            دل بیقرار روضۀ، لب تشنه شاه بی‌سرم

هستم چو مرغی در قفس، بر لطف تو یا رب اسیر

جان شهید بی‌کـفن، دستان من را هم بگـیر

ای جان جانانم حسین، ای روح و ریحانم حسین            ای جان شیرین علی، ای بهتر از جانم حسین

باب نجات عالمی، ای دین و ایمانم حسین            بر این دل بیمار من، هم درد و درمانم حسین

باشد همیشه هر زمان، ارباب ما نعم الامیر

جان شهید بی کفن، دستان من را هم بگیر

جسمش ته گودال رفت، با ضربه‌ها از حال رفت            در زیر سم مرکبان، زخمی‌ترین پامال رفت

آوای زهرا تا سما، از گوشۀ گودال رفت            در آن هیاهو معجر و، انگشتر و خلخال رفت

یا نور مطلق فی‌الظلم، یا رازق الطفل الصغیر

جان شهید بی کفن، دستان من را هم بگیر

از بس گـناه بر دل خود بار می‌کـنم            خود را میان نـفـس گـرفـتار می‌کنم

پل‌های بازگشت خودم را شکـسته‌ام            دارم عـلیه خـویش فـقـط کار می‌کنم

قلبی که جایگاه تو و اهل بیت توست            در حیرتم چگونه لجن زار می‌کنم؟!

تو عـاشـقانه حاجت من را نمی‌دهی            من جاهلانه این همه اصرار می‌کنم

من بندۀ توأم، چه کنم؟! دوست دارمت            باشد بزن... دو مرتبه تکرار می‌کنم

دنیا نشد ببـیـنـمش اما به روز حشر            سُـجـده به پـای حـیـدر کـرار می‌کنم

تشنه شدن بهـانۀ ذکـر مصیبت است            یـاد حـسـین لحـظـۀ افـطـار می‌کـنـم

یــاد مـدافـعــان حــرم آه مـی‌کــشــم            گـریه به یـاد زینب و بـازار می‌کـنم

اصلا کسی به عـمۀ ما ناسزا نگفت            سیلی به او زدند؟! نه... انکار می‌کنم

دست خودم که نیست، فقط داد می‌زنم            وقـتی که یاد مجـلس اغـیـار می‌کـنم

آلـوده‌ام؛ آلـوده را هــم راه بـایـد داد            راهـی نشان بر بنـدۀ گـمراه باید داد

شرمنده‌ام شرمنده را تکریم باید کرد            تا می‌شود شرمنده را درگاه باید داد

عـبد سراپا جـرم را از در نمی‌رانند            آنکه زمین خورده مدد گه‌گاه باید داد

درمانده‌ام درمانده را هم یار باید شد            سلطان که میداند گدا را جاه باید داد

آقا بـدی‌های خـودم را خوب می‌دانم            بد را نجات از دشمن بدخواه باید داد

من یوسف دل را به چاه سینه افکندم            گـاهی طنابی در درون چـاه باید داد

سر درنمی‌آوردم از کرب و بلا اصلاً            وقـتی دلم می‌سوخت دیدم آه باید داد

اربـاب آمـد با غـم خود آشـنـایم کرد            دیدم که دل را هدیه بر آن ماه باید داد

من تـازه فـهـمیدم تـمام عـمر دنیا را            دل را، قیامت را، به قـتلگاه باید داد

من از حـرم تا قـتـلگـاه یـار را دیـدم            جان را برای حفظ خیمه گاه باید داد

با گـوش دل در قـتـلگاه شام بشنـیـدم            این نوحه را بر غربت این شاه باید داد

آقا گلی گم کرده‌ام رحمی به خواهر کن            قد کمان آورده‌ام رحمی به خواهر کن

پـریش آمـده‌ام با دلی پـریـشـان‌تـر            به مو پریشی زینب بیا ز من بگذر

هـمـیشه گرمی آغـوش تو پناه من            کجاست دست تو ای مهربان تر از مادر

کدام در بزنم درد خود به که گویم            خـدا نکـرده بگویی اگر برو دیگر

شنـیـده‌ام که نـوازشگـر غـریـبانی            به شـوق دامن تو آمدم خـدا با سر

ز بسکه در نزده در به روی من واشد            نه در زدن بلدم نه گدایی از این در

من اولین نفری نیستم که می‌بخشی            خبر ز رحمت تو دارد این گدا بهتر

نگاه تو که سریع الرضاست از آن رو            رضا نشد که ببـیند مرا به دیدۀ تر

بدون دُر صدفی لایق خریدن نیست            بخر مرا که پُـرم از محبت حـیـدر

الا که پرده نـیـنـداختی در این دنیا            بیا و پـرده میـنـداز باز در محـشر

که آه شرم من از چشم مادرم زهرا            بسا برای من از آتش است سوزان‌تر

مرا به دست حسینت سپردی از اول            مرا به دست حـسیـنت بده دم آخـر

هوای گریه پائـینِ پا به سـر داردم            هوای روضۀ بی‌سر نماز بالا سر

یـا رب بـحـقّ احـمد مخـتار العـفو            بر خـون فـرق حـیدر کرار العـفو

یا رب بحـق نـالـۀ زهـرای اطـهـر            در شعله‌ها بین در و دیـوار العـفو

یارب به حق مجـتبی و غربت او            یا رب بحق آن دل غـم دار العـفـو

یا رب بحق تشنه‌ای کز شدت ضعف            می‌دید رنگ آسـمان را تار العـفو

یا رب بحق دیـده‌ای که دائـماً بود            در مـاتـم کـربـبـلا نـمـدار الـعـفـو

یارب بحق باقر و ظلمی که دیده است            در شام از آن قـوم بـد کردار العفو

یارب بحق صادق آنکه مثل زهرا            بر خانه‌اش آتش زده اغـیار العفو

یارب به آن زندانیِ بغداد که داشت            دشنام و سیـلی موقع افـطار العفو

یا رب به مولانا رضا کز شدت زهر            بر خویش می‌پیچید بی‌غمخوار العفو

یا رب به مولایی که مظلومانه جان داد            در حجرۀ دربسته محنت بار العفو

یارب به هادی آنکه او را مثل زینب            در بزم مِیْ بـردند با اجـبار العفو

یا رب بحق عسکری و سامرایش            گرد گـناه از قـلب ما بردار العـفو

یارب بحق مهدی و اشک مدامش            بر گـریۀ زینب سـر بـازار العـفو

در پیش تو ای آنکه ستّارالعـیوبی            بر کَـرده‌هایم می‌کـنم اقـرار العفو

روح من سخت زمینگیر شده، کاری کن            از هوس بسته به زنجیر شده، کاری کن

پای طـولِ اَمـلـم تـوبـه نـکـردم عمری            دل من از گـنـهـم پیـر شده، کـاری کن

بس که دستم جلوی غیر دراز است، دلم            غافـل از منـشـأ تأثـیـر شده، کاری کن

فـکـر تـنـهـایـی قـبـرم بـه سـرم افـتـاده            مهـربـانا چه کنم؟! دیـر شده، کاری کن

سال‌ها دوری از یوسف زهرا سخت است            دوری‌اش بغض گلوگیر شده، کاری کن

دل، گرفتار علی هست و خمار نجفـش            زود با این دلِ تسخـیـر شده کـاری کن

شب جمعه است، اجازه بده با گریه دلم            بـشود طـیب و تـطهـیر شده، کاری کن

ناله زد زینب کـبری چه کـنم یا جداه؟!            روضه‌هایت همه تفسیر شده، کاری کن

یاعلی رفـته‌ام از حال، ببـین که پسرت            دفن در نیزه و شمشیر شده، کاری کن

آه، یا فـاطمه... با خـنجـر کُـندش قـاتـل            سـوی گـودال سرازیـر شده، کاری کن

بی‌کس‌تـرین عـبد تـوأم از روسـیاهی            بنـگـر تـو دسـت خـالـی من یا الـهـی

بـاشد سـلاح ما هـمـین اشک بصرها            شکـر خـدا دارم بـرای خـود سـلاحی

«شرمندگی سودی ندارد» اشتباه است            شرمندگان را تو خودت پشت و پناهی

تا که صدایت می‌زنـم یا ربـّی العـفـو            باران رحـمت می‌فـرستی این نواحی

من معصیت از روی لجبازی نکردم            از حال زار من هـمیشه خود گـواهی

کـارم گـدایـی؛ کـار تـو بخـشـیـدن مـا            مثل هـمیشه بر فـقـیـران کن نـگـاهی

با اینکه بار معـصیت پـشـتم شکـسته            دلتنگت هستم نیـمه شب‌ها گـاه گـاهی

امـشب بـیـا کـربـبـلا مـهـمانـمـان کن            بر مـا بـده بـرگ و بـرات کـربـلایـی

با سنگ هر گـناه پَـرم را شکـسـته‌ام            آه ‌ای خـدا، خودم کمرم را شکسته‌ام

نه راه پیـش مانـده بـرایم نه راه پس            پـلهای امـن پشت سـرم را شکسته‌ام

من دانه دانه اشک خودم را فروختم            نـرخ طلایـی گـهـرم را شـکـسـتـه‌ام

دیگـر مرا نـشان خودم هم نمی‌دهـند            آئـیـنه‌های دور و بـرم را شکـسـته‌ام

دنیا شکست خورده‌تر از من ندیده‌است            حالا به سنگ خورده، سرم را شکسته‌ام

آرام کن مرا و در آغوش خود بگیر            حالا که بغض شعله‌ورم را شکسته‌ام

راهـم بـده به بـاغ شـجـرهای طیـبـه            من توبه کرده‌ام، تبـرم را شکـسته‌ام

حالا بـبـین که به غـیـر از گـدا شدن            در پـیـشگـاه تو هـنرم را شکـسـته‌ام

من بنـدگی نکـردم، تا بـنـده‌ام بخـوانی            تو کی بدین کرامت، از خود مرا برانی

بار گـنه به دوشم، لا تقـنـطوا به گوشم            عفـوت نمی‌گذارد، در دوزخـم کـشانی

این نامۀ سیاهـم، این اشک صبحگـاهم            من حال خویش گفتم، تو کار خویش دانی
تو برتری که سوزی، در آتش جحـیمم            من کـمتـرم که گـویم، از آتـشم رهانی
مولای من، من از تو، غیر از تو را نخواهم            تو نیز رحمتی کن، کز من مرا ستانی
پا در دو سوی گورم، دردا که از تو دورم            شاید تو از کرامت، خود را به من رسانی
عفو از کرامت توست، قهر از عدالت توست            هم عـفـو از تو آید، هم قهـر می‌تـوانی
از بس کریم هـستی، با من قرار بستی            من اشک خود فشانم، تو خشم خود نشانی
در عین رو سیاهی، خواهم از تو الهی            هم من تو را بخوانم، هم تو مرا بخوانی
میثم به درگـه حـق، باشد دو ارمغـانت            شعری که می‌سرایی، اشکی که می‌فشانی

بـار گـنـاه آورده سـویت روسیـاهی            سر در گـریـبان آمده غـرق گـناهی

آه ای غیاث المستـغـیـثـین بی‌پـناهم            رحمی بـفـرما بر غـریب بی‌پـناهی

من ناتـوان تو حیِّ قـادر تو رئـوفی            تو بر تـمـام نـاتـوانان تکـیـه گـاهی

هر چند عاصی تر ز من عبدی نداری            از راه رحمت بارالـهـا کن نگـاهی

با ذکـر استـغـفـار می‌آیـم به شـوقی            کز راه رٱفـت زر نـمایی پـرِّ کاهی

العـفـو را صد بار گـفـتم در قـنـوتم            تا ایـنکه بِـرهـانی ز بـنـدم یا الـهـی

تو مهربانـتر هستی از آنکه گذاری            سائل ز درگاهت رود با اشک و آهی

خانه خرابم گر نگیری دست من را            جایی ندارم جـز به اعـمـاق تـباهی

بس نیست زمین خوردن این بنده پیاپی؟!            بس نیست شدم پیش تو شرمنده پیاپی؟!

کـم زیـر قـرارم نـزدم پـشـت سـر هـم            اما تـو به رویـم زده‌ای خـنـده پـیـاپـی

تو آنکه مرا سخـت در آغـوش گرفتی            من آنکه ز الـطاف تو دل کـنـده پیاپی

آن دست بُـود بـوسه گه خیـل ملک که            بـاشـد به در لطف تو کـوبـنـده پـیـاپی

شد زنـدگی ما به دو تا جـمله خلاصه            ما تـوبـه شکـسـتـیم تو بخـشـنده پیاپی

انگـار بنـا نیست که دلخـواه تو گـردم            مگـذار شوم خـوار و سرافکـنده پیاپی

با ذکـر «حسین» آمده‌ام دست بگـیری            بس نیست زمین خوردن این بنده پیاپی؟!